Dagbók Tótu litlu

Hið ágæta félag Gleðikvennafélag Vallahrepps hefur verið óvenju virkt að undanförnu. Það er dálítið sérkennilegt með þetta félag að það leggst í dvala, oft í marga mánuði, stundum meira en ár, en vaknar alltaf aftur til lífsins.
Í byrjun ágúst fórum við mikla gleðigöngu í Stórurð og nú var komið að sérstöku lúðukvöldi hjá Rannveigu. Er skemmst frá því að segja að þar mættu 12 konur og einn köttur. Eitt af því sem við gerðum á þessu ágæta kvöldi var að rifja upp greinargerð um orðið gleðikona - sem Ásta Svavarsdóttir, fræðimaður hjá Orðabók háskólans vann fyrir okkur og birti síðar í fjölriti - Gleðikonur og gleðimenn frá 1993 eins og sjá má hér. Þar kemur skýrt fram það sem við viljum útbreiða og er raunar ástæða nafngiftar félagsins að allt til aldamótanna 1900 og jafnvel lengur, merkti orðið gleðikona -kona sem hafði gaman af að skemmta sér - en ekki vændiskona eins og flestir skilja orðið í dag.
Rannveig sagðist einmitt hafa spurt ágætan prest, sem var að halda námskeið um DaVinci-lykilinn og talaði einatt um gleðikonur, - hver væri gleði þessara kvenna ? Presturinn tók þessari ábendingu vel og sagðist hér eftir nota önnur orð um þessa stétt kvenna.
Við höfum líka bundið það fastmælum í félaginu, að ef einhver okkar einhvern tíma ritar minningargrein um einhverja okkar, skal í þeirri grein standa _ "Hún var mikil glys- og gleðikona" - en sú er einmitt lýsing á mætri konu sem Ásta vitnar til í greinargerð sinni.