febrúar 16, 2006
Stafl
Bragarháttur sem ekki er kannski beinlínis viðurkenndur - kallað stafl hér um slóðir. Hef reyndar heyrt á honum fleiri nöfn sem ég man ekki í augnablikinu.
Skógarvörðuinn á Hallormsstað hefur sérstakt dálæti á þessum bragarhætti og einhvern tíma orti ég fyrir hann nokkrar slíkar til að nota þegar hann var veislustjóri á þorrablóti. Þær eru örugglega allar glataðar núna. Á þorrablótinu okkar um daginn, var sagt frá einhverjum ævintýrum skógarvarðarins og björninn látinn leika hann íklæddur sundgalla með blöðkur og snorkel. Í hvert skipti sem hann birtist mælti hann fram stafl.
Hið fyrsta tengist för skógræktarmanna til Nýfundnalands, en þar voru sumir ekki vissir um hvort þeir væru á Nýja-Sjálandi eða Nýfundnalandi. Sögðu svo að þetta gæti ekki verið Nýfundnaland því það væri greinilega löngu búið að finna það
Vinir kæru, komið er nóg
Af kýti um lönd og ýtur.
Núna skundum í Nýfundnaskóg
Og fáum okkur örlítinn dreitil !
Annað þarf þessa skýringu:
Þór Þorfinnsson skógarvörður hefur á undanförnum árum brugðist við árlegum hnífsbrögðum fjárveitingavaldsins með því að hlaupa í stað þess að aka. Það er líka svo mikið náttúruvænna. Hann lætur sig ekkert muna um að skokka á fundi í Egilsstaði, kaffi í Klaustur eða annað það sem er innan við dagleið.
Í sumar tók hann svo þá ákvörðun að reyna sig í öðrum og óþróaðri byggðarlögum og skráði sig í ófæruhlaup það sem Norðfirðingar efna til árlega og kallast Barðsneshlaup. Í því eru hlaupnir á þriðja tug kílómetra frá Barðsnesi um Viðfjörð og Hellisfjörð til Norðfjarðar. Í Hellisfirði háttar svo til að árósinn í fjarðarbotni er hyldjúpur en þokkalegt vað skömmu ofar. Okkar maður var ekki kunnugur staðháttum og fór því stystu leið eftir sjávarkambinum og beint út í ósinn. Þegar vatnaði undir hökuna, hvarflaði að honum sú hugsun að hann gæti drukknað ef hann héldi áfram. Sneri hann því aftur til sama lands, hljóp spölkorn upp með ánni og lagði aftur í ána. Aftur náði vatnið honum í höku, en í þetta skiptið greip hann sundtökin og svamlaði yfir og tók síðan til fótanna áleiðis til Norðfjarðar, rennblautur og kaldur. Vatnsbrúsarnir sem hann hafði borið í beltisstað flutu niður eftir ánni og sáust ekki meir. Það sem eftir var leiðarinnar varð hann því að sjúga úr fötum sínum til að slökkva þorstann.
Hann sá líka fram á að hann þyrfti mun stífari sundæfingar ef hann ætti að geta sparað kostnað við utanlandsferðir með þessum hætti.
Þess má svo geta að seinna um daginn þurfti að senda hraðbát björgunarsveitarinnar í Hellisfjörð eftir sumardvalargesti sem var í andnauð eftir óstjórnlegan þriggja tíma hlátur og að á næsta ári verður skipulögð keppni bæði í Barðsneshlaupi og Hellisfjarðarsundi.
Í Barðsneshlaupið brá ég mér,
Brattur um hlíðar spretti
Átti samt ekki von á því
Að þurfa að synda yfir Hellisfjörð !
Og hið þriðja var síðan í lok sundnámskeiðsins sem birt var í síðustu færslu.
Iðka stífar æfingar
Undir sunddrottningum.
Hvað ætl’ún Hrefna mín segi
þegar hún fréttir af þessu.
Skógarvörðuinn á Hallormsstað hefur sérstakt dálæti á þessum bragarhætti og einhvern tíma orti ég fyrir hann nokkrar slíkar til að nota þegar hann var veislustjóri á þorrablóti. Þær eru örugglega allar glataðar núna. Á þorrablótinu okkar um daginn, var sagt frá einhverjum ævintýrum skógarvarðarins og björninn látinn leika hann íklæddur sundgalla með blöðkur og snorkel. Í hvert skipti sem hann birtist mælti hann fram stafl.
Hið fyrsta tengist för skógræktarmanna til Nýfundnalands, en þar voru sumir ekki vissir um hvort þeir væru á Nýja-Sjálandi eða Nýfundnalandi. Sögðu svo að þetta gæti ekki verið Nýfundnaland því það væri greinilega löngu búið að finna það
Vinir kæru, komið er nóg
Af kýti um lönd og ýtur.
Núna skundum í Nýfundnaskóg
Og fáum okkur örlítinn dreitil !
Annað þarf þessa skýringu:
Þór Þorfinnsson skógarvörður hefur á undanförnum árum brugðist við árlegum hnífsbrögðum fjárveitingavaldsins með því að hlaupa í stað þess að aka. Það er líka svo mikið náttúruvænna. Hann lætur sig ekkert muna um að skokka á fundi í Egilsstaði, kaffi í Klaustur eða annað það sem er innan við dagleið.
Í sumar tók hann svo þá ákvörðun að reyna sig í öðrum og óþróaðri byggðarlögum og skráði sig í ófæruhlaup það sem Norðfirðingar efna til árlega og kallast Barðsneshlaup. Í því eru hlaupnir á þriðja tug kílómetra frá Barðsnesi um Viðfjörð og Hellisfjörð til Norðfjarðar. Í Hellisfirði háttar svo til að árósinn í fjarðarbotni er hyldjúpur en þokkalegt vað skömmu ofar. Okkar maður var ekki kunnugur staðháttum og fór því stystu leið eftir sjávarkambinum og beint út í ósinn. Þegar vatnaði undir hökuna, hvarflaði að honum sú hugsun að hann gæti drukknað ef hann héldi áfram. Sneri hann því aftur til sama lands, hljóp spölkorn upp með ánni og lagði aftur í ána. Aftur náði vatnið honum í höku, en í þetta skiptið greip hann sundtökin og svamlaði yfir og tók síðan til fótanna áleiðis til Norðfjarðar, rennblautur og kaldur. Vatnsbrúsarnir sem hann hafði borið í beltisstað flutu niður eftir ánni og sáust ekki meir. Það sem eftir var leiðarinnar varð hann því að sjúga úr fötum sínum til að slökkva þorstann.
Hann sá líka fram á að hann þyrfti mun stífari sundæfingar ef hann ætti að geta sparað kostnað við utanlandsferðir með þessum hætti.
Þess má svo geta að seinna um daginn þurfti að senda hraðbát björgunarsveitarinnar í Hellisfjörð eftir sumardvalargesti sem var í andnauð eftir óstjórnlegan þriggja tíma hlátur og að á næsta ári verður skipulögð keppni bæði í Barðsneshlaupi og Hellisfjarðarsundi.
Í Barðsneshlaupið brá ég mér,
Brattur um hlíðar spretti
Átti samt ekki von á því
Að þurfa að synda yfir Hellisfjörð !
Og hið þriðja var síðan í lok sundnámskeiðsins sem birt var í síðustu færslu.
Iðka stífar æfingar
Undir sunddrottningum.
Hvað ætl’ún Hrefna mín segi
þegar hún fréttir af þessu.
